Ik, Marijke, mocht met Piet mee tijdens een medevac (medische evacuatie). Het was al aan het einde van de middag en Piet was net klaar met vliegen na een lange, hete en drukke dag. Terwijl zijn vliegtuig de hangaar werd ingeduwd voor de nacht, kreeg hij een telefoontje van een zendeling uit Samban.
Er was een groep mannen aan komen lopen uit een dorpje diep in de jungle. Ze hadden 8 uur gelopen. Het ging om een doodziek meisje van 9 jaar, Amanda. Ze was de meeste tijd bewusteloos. De zendeling twijfelde geen moment en belde MAF en ook Piet. Zijn boodschap was duidelijk, kom alsjeblieft zo snel mogelijk. In de tijd dat Piet wachtte op akkoord van MAF werd in no time het vliegtuig weer uit de hangar getrokken en vliegklaar gemaakt. Intussen tijd belde Piet mij met de vraag of ik meewilde. Snel rende ik naar mijn buurvrouw Jen en liet haar weten dat ik de kinderen bij haar achterliet. Binnen 10 minuten was ik op het vliegveld en niet lang daarna stegen we op. Ik had nog snel een zak snoepjes en mijn EHBO-tas meegenomen, je weet maar nooit!
Na een vlucht van 30 minuten landden we in Samban. Er stond een hele groep mensen, precies zoals ik verwachtte. Het was niet moeilijk de zendeling te herkennen. Al gauw stapte een korte PNG-man naar voren met een meisje, ze hing slap in zijn armen, met haar ogen open, maar weggedraaid. De zendeling vertelde ons dat ze haar hadden getest en dat ze op zowel tuberculose als malaria positief was getest. De vader van Amanda ging mee en ook haar oom. ‘Want’, zei de zendeling, ‘haar oom ziet er sterk uit, mocht een bloedtransfusie nodig zijn...’ Na een kort gebed met elkaar stegen we op richting Wewak. Tijdens de vlucht leek het alsof Amanda af en toe even bij bewustzijn kwam, maar algauw draaiden haar oogjes dan weer weg. In Wewak werd ze met de ambulance (een bruinkleurige Toyota Land Cruiser) naar het ziekenhuis gebracht.
Een week later bezochten we haar, de situatie was heel iets verbeterd. Ze kon zelf wat rijst eten. Maar ze was nog niet aanspreekbaar en maakte spastische, ongecontroleerde bewegingen. Weer een week later hoorden we dat ze naar huis zou gaan. Ze kon inmiddels eten wat haar werd aangeboden, maar was nog steeds volledig afhankelijk van hulp. Nog steeds was ze niet aanspreekbaar. Deze vorm van malaria heeft haar hersenen aangetast. Het was zo intens verdrietig om haar zo te zien, maar ook waren we dankbaar dat we een schakel mochten zijn in de medische hulp die zo dringend nodig was. We blijven bidden voor Amanda en haar ouders en familie, om genezing en kracht.
