Op een zaterdag werd Piet opgepiept voor een medevac. Een vrouw met gebroken rug was de melding. Een andere MAF vrouw opperde om op onze jongens te passen zodat ik (Marijke) mee kon met Piet. Een gouden kans!
De vlucht was prachtig! We haalden de vrouw op bij een afgelegen airstrip, midden tussen de bergen. De vrouw had geen gebroken rug, maar was wel heel ziek. Ze was mager, zat vol zweren en trilde heel erg. Ze had erg veel pijn.
We begrepen dat de mannen uit het dorpje 2,5 dag hadden gelopen om naar een plek te gaan waar ze bereik hadden om MAF op te roepen. En toen 2,5 dag weer terug.
Vlak voor vertrek zag ik een aantal vrouwen naar de zieke vrouw toelopen en geld en wat eten in haar tas stoppen. De vrouw die met haar meeging nam ook een grote tros bananen mee. Ik vroeg me af waarom..
Na een rustige vlucht, (gelukkig voor de vrouw geen turbulentie) werd ze overgebracht naar het ziekenhuis in het stadje Tari.
Het raadsel van het geld en eten werd opgelost. Ze krijgen niks te eten in het ziekenhuis. Ze moeten het hebben van de zorg van one-toks (famile). Mensen uit de bush nemen eten mee om te verkopen om zo weer andere dingen te kunnen kopen die ze nodig hebben. Gelukkig is de medische zorg zelf wel goed in dit ziekenhuis, ze hadden wel 5 docters zei iemand trots!
Op de terugweg maakten we opnieuw een stop bij het dorpje waar we de vrouw hadden opgehaald. Vanuit Tari hadden we mensen meegenomen die naar dit dorpje terug moesten gaan. Een van hen was een tienerjongen.
En werkelijk waar, die jongen was een en al geluk en blijdschap! Hij bleef maar stralen en lachen. Hij stootte me een paar keer aan en was zo blij, ik ga weer naar huis zei hij. En bij thuiskomst bleek wel dat dat gemis van beide kanten was (zie het filmpje)! Echt onbetaalbaar!
Wat een prachtige morgen om zo samen mee te maken!
